Maslow’s vergissing, menselijk contact en natuur

Door Boy van Droffelaar

We kennen allemaal de beroemde piramide van Abraham Maslow (1928-1970), waarin fysieke behoeften, zoals voedsel en onderdak aan  de basis staan. Daarboven komen veiligheid en bestaanszekerheid, en dan pas de behoefte aan sociaal contact en liefde. In de top vind je eigenwaarde en zelfactualisatie door piekervaringen.

Maar Maslow heeft zich vergist, zegt neurowetenschapper Matthew Liebermann in zijn boek : “Social, Why Our Brains Are Wired To Connect “. Aan de hand van vele studies beweert hij dat is aangetoond dat sociale verbondenheid de primaire levensbehoefte is van mens en dier. Dus aan de basis ligt in plaats van fysieke behoeftes.

Liebermann benadrukt dat ons brein is geëvolueerd om sociale interactie en verbondenheid te zoeken, omdat dit cruciaal is voor ons fysieke gestel en welzijn. Met name in de coronatijd hebben we kunnen zien dat gebrek aan menselijk contact tot desastreuze gevolgen heeft geleid.

Echter, Maslow heeft ook vele goede uitspraken gedaan waarin we ons herkennen. Volgens Maslow kan onderdompeling in de wildernis ons helpen piekervaringen te bereiken. Deze ervaringen zijn momenten waarop we ons volledig één voelen met de omgeving, waarin tijd lijkt te vervagen en we een diep gevoel van voldoening en betekenis ervaren.

Door de natuurlijke omgeving te verkennen en ons los te maken van de dagelijkse beslommeringen, kunnen we een diepere verbinding met onszelf en de wereld om ons heen ervaren. Het geluid van de vogels, de geur van de bloemen, de aanraking van de wind; dit alles kan ons in een staat van verwondering en ontzag brengen. En in stilte komen we tot nieuwe inzichten.

Heb jij weleens zo’n ervaring meegemaakt?