Ellen von Koczian – Noorwegen

In juni 2019 werd Ellen gebeld door Eelco, een goede bekende van haar en facilitator van de FNL. “Wil jij niet mee op trail?” vroeg hij me alsof hij aanvoelde dat dit iets voor mij was. Hij appte me de link naar de website van de Foundation for Natural Leadership en iets in mijn hoofd riep meteen “Ja, gaaf, doen!”.

En voordat ze het wist had Ellen toegezegd. “Ik heb het nooit gedaan, dus ik zal het wel kunnen’ dacht de Pipi in mij” lacht ze.

Zo vanzelfsprekend was dat besluit niet, want in 2018 kreeg Ellen te horen dat zij een agressieve vorm van kanker had, terwijl haar echtgenoot Ernst al eerder met kanker werd gediagnosticeerd. Vele zware behandelingen volgden.

In augustus 2019, een paar maanden na de laatste behandelingen, vertrok zij op trail naar Noorwegen.

“Ter voorbereiding op de trail las ik het boek ‘Synchroniciteit’ van Joseph Jaworski” Dit boek maakt indruk op Ellen. Voor het fysieke deel nam zij haar rugzak met inhoud voortaan ook mee naar het fysiosporten dat zij in het kader van haar herstel nog steeds twee keer per week deed. “De fysiotherapeute stopte er iedere keer een paar kilo aan gewichtjes bij” aldus Ellen.

De trail zelf heeft uiteindelijk grote impact op haar gehad. “Het was uitdagend voor me, fysiek maar zeker ook mentaal”. In die stretch zat voor haar uiteindelijk ook de waarde. “Ik zag van tevoren best wel op tegen 36 uur op mezelf zijn, de solo”. Dit is een vast onderdeel van de Noorweegse trail, maar juist aan die ervaring denkt zij nu met veel dankbaarheid terug.

Voorafgaand aan de solo ging een wandeltocht met bepakking vooraf, dat was afzien voor Ellen. ‘De groep droeg op de tweede dag een deel van mijn bagage omdat het me te zwaar werd.

“Ik vond het eerst moeilijk die hulp te accepteren. Maar ik zal nooit het moment vergeten dat dat we gezamenlijk de top van de berg bereikten. Iemand uit de groep gaf mij een high five en ik werd overvallen met een gevoel van trots, er kwam zoveel samen toen. Ik had het gehaald, met de hulp van de groep.” 36 uur van de solo vlogen voorbij voor Ellen. “Hier mocht ik gewoon zijn, in de zon zitten, en genieten. Het inzicht kwam dat ik, ook na chemo’s, een operatie en bestralingen, in mijn eigen tempo en met een beetje hulp gewoon gekomen was waar ik naartoe wilde. Na de solo droeg ik gewoon zelf weer mijn bagage.”

Voordat Ellen op trail ging verwachtte zij dat het voor haarzelf vooral over haar ziekteproces zou gaan. Maar meer nog kwamen belangrijke inzichten op. “Nu terugkijkend was mijn thema van de trail eigenlijk om hulp vragen en hulp durven aannemen. Dat had ik nooit zo ervaren en geleerd. Nu had ik geen keuze.”

“Zowel letterlijk als figuurlijk heeft de groep een deel van mijn ‘bagage’ gedragen. Na de trail bleek het bieden van hulp aan mij juist voor anderen heel waardevol te zijn geweest. Ik had dat vooraf niet bedacht.” De trail in Noorwegen was zeker gezien haar situatie best zwaar en uitdagend. “Slapen in de open lucht zag ik vooraf erg tegenop, maar het bleek heel fijn en ik heb echt lekker geslapen. En het heeft mij het rotsvaste vertrouwen gegeven hoe weinig ik nodig heb. En hoe rust mij goed doet”.

Een ander indrukwekkend moment tijdens de solo was toen Ellen twee hartvormige stenen vond vlak naast haar tarp. “Toen ik ze samen legde werd ik positief ontroerd over deze prachtige symboliek. Ik realiseerde mij dat deze trail helemaal niet over mijn carrière, mijn ziekte of andere vooraf bedachte plannen ging, maar over mijzelf, en de liefde die om mij heen is die ik alleen maar hoefde te zien of te voelen, te accepteren”.

Na de trail ben ik anders naar natuur gaan kijken. Ik besefte hoe overweldigend mooi de natuur is. We kwamen langs een beverdam, ongelofelijk, alsof die met mensenhanden was gemaakt’.‘

Daarnaast ben ik mij ook veel bewuster geworden wat voeding met mij doet, het eenvoudige maar lekkere eten ervaarde ik ook veel intenser. Koken boven het kampvuur waarbij we de door de gids geplukte paddenstoelen toevoegden en voor het ontbijt waren er blauwe bessen in overvloed. En, in Noorwegen is voor mij het vertrouwen ontstaan dat alleen zijn heerlijk kan zijn’.

Het gaat nu goed met Ellen en Ernst, ook voor hem is de ziekte onder controle. ‘Samen genieten we van het leven. En soms is het ook gewoon moeilijk. Op zo’n moment kijk ik naar de vlag van Noorwegen die op mijn bureau staat, en dan voel ik weer de rust en de kracht die ik heb opgedaan’.