Reis in eigen ‘wildernis’

“I never met a child who’s not interested in the Natural World.”  (David Attenborough)

Reis in eigen ‘wildernis’

Door Boy van Droffelaar

Een reis in de wildernis van ongerepte natuurgebieden is ook een reis in onze eigen ‘wildernis’. Die ontdekkingsreis naar ons diepe zelf stellen we vaak uit of durven we niet aan, we zijn eigenlijk bang om met onszelf te worden geconfronteerd. Toch dragen we allemaal die kostbare schat diep binnen ons, die er al was toen we werden geboren en waar vanuit we in onze eerste levensjaren vol verwondering in het leven stonden. We blijven er voortdurend naar op zoek.

Er zijn allemaal lagen overheen gekomen: normen, opvoeding, cultuur, regels, en rollen die we spelen. We bouwen ervaring en kennis op. Dat is zeker nodig. Maar toch is het de vraag of als er het op aankomt, als er zich een crisis in ons leven voordoet of er wordt een topprestatie gevraagd, wat dan de bron is van waaruit we de inspiratie en de moed putten? Waar halen we de kracht vandaan? Wat is het anker dat ons de rust en de wijsheid geeft het goede te doen?

Iedereen heeft in zijn of haar leven wel eens voor hete vuren gestaan. Hoe we op dat moment keuzes maken en handelen, bepaalt de rest van ons verdere leven. Op zo’n moment vallen we op onszelf terug, op wie we werkelijk zijn: het kind in ons, zonder opsmuk, zonder status, ego-loos. Kunnen we in die pijnlijke situatie het grote geheel zien? Misschien wel, als we die ankerplaats in onszelf hervonden hebben, als we weten wie we werkelijk zijn en waarvoor we staan, Dan is er vanuit die plek een richtsnoer. Met vertrouwen dat het goed komt. Weten we die ankerplaats niet te vinden dan tasten we in het duister en hopen het beste ervan.

De reis in de Natuur waarbij we alles achter ons laten (geen tent, geen horloge, geen telefoon, alleen het hoogstnoodzakelijke aan kleding en eten, en een matje en een slaapzak) brengt ons bij het kind in ons. Zeker in Afrika waar we als mensen zo’n 100 duizend jaar geleden allemaal begonnen zijn. We laten dan bijna vanzelf de westerse cultuur, onze conventies, onze stoere carrièreverhalen varen door het overweldigende respect voor de Natuur, waar we niet onderuit komen. Daar ervaren we de overgave aan wat is en wat komen gaat. We nemen waar met volledige aandacht en zien het grote geheel en de samenhang van alles wat ons omringt. Dat brengt ons bij ons ware Zelf. Dan (her-)ontdekken we die aangeboren ankerplaats. Het voelt als thuiskomen.

De mannen en vrouwen die meegaan op een wildernistrail beseffen dat het goed is om hun leven een ‘re-Visie’ beurt te geven, hun mindset te herijken, of om in alle rust eens goed na te denken over het leven. Wie ben ik, en wie zou ik kunnen zijn?  Wat is mijn potentieel? Wat wil ik betekenen voor mijn gezin, in mijn werk, en voor de maatschappij. Dat zijn de centrale vragen die ze zichzelf vaak stellen als ze daar midden in de wildernis ’s nachts, helemaal alleen, terwijl iedereen slaapt, bij een klein kampvuurtje, de wacht houden, en zich als een kind verwonderen over de overweldigende sterrenhemel met ver weg het gejank van een hyena op de achtergrond.

Als we daar zijn met heel ons wezen dan hoeven we de antwoorden niet te zoeken, de Natuur reikt ons de antwoorden aan en we zijn het zelf die daar betekenis aan geven. We worden als het ware herboren, we ervaren weer iets van die kostbare schat in onszelf.

Zoals Martin Buber, de grote filosoof, eens schreef: “Ieder van ons draagt iets kostbaars in zich, dat in geen ander te vinden is. Dat te vinden is zijn weg.” Maar… hij voegde er wel aan toe: Het Zelf vinden is niet een doel op zich, het gaat uiteindelijk om een beter mens te zijn voor de ander en de wereld.