Victor Groothengel – Botswana

Victor Groothengel is 13 jaar gelukkig getrouwd met Fenna die arts is in het Amsterdam UMC en heeft drie dochters van respectievelijk 8, 10 en 12 jaar. Het is de purpose van Victor om impact te hebben op de zorg en de gezondheid van mensen. Met die overtuiging en toewijding werkt hij bij een Amsterdamse ‘scale-up’ die met behulp van Artificial Intelligence (AI) longkanker patiënten écht een kans wil geven. ‘Aidence’ is een frontrunner op dit vlak en we werken samen met een groeiend aantal ziekenhuizen in Europa’ aldus Victor. 

Kenmerkend voor Victor is dat hij gedreven is, initiatiefrijk en oprecht geïnteresseerd is in anderen. Eén van de lokale gidsen in Botswana vergeleek hem met een ‘baboon’, een sociaal dier. “Ik herken dat wel, ik voel anderen vaak goed aan en doe graag iets voor een ander” aldus Victor.

Na een 21-jarige, succesvolle loopbaan bij Philips voelde Victor een jaar of drie geleden dat hij in de spreekwoordelijke theepauze van zijn werkend leven was beland; de eerste helft was gespeeld. Over het professionele vervolg van zijn carrière maakte hij zich geen zorgen. Mijn ambitie en resultaatgerichtheid had mij veel gebracht, maar het was tijd voor iets anders. “Mijn competitiedrang zat mij op een gegeven moment in de weg. By default was ik altijd ongeduldig, altijd bezig met morgen.”

“Ik had het gevoel dat ik opnieuw moest leren verbinden. Op de eerste plaats door opnieuw te leren luisteren naar mijzelf. Maar ook meer verbinding creëren met mijn vrouw en drie dochters. Ik had onbewust toch roofbouw gepleegd en concessies gedaan aan mijn eigen gevoelsleven. De weg naar de top had me misschien wel wat afgestompt. Ik verlangde ernaar meer in het hier en nu te kunnen leven. Te leren genieten van de reis ergens naartoe in plaats van bezig te zijn met het einddoel.”

Toen Victor door een bevriend contact werd geattendeerd op de FNL wilderness transformation programs, voelde hij direct dat dit iets voor hem zou zijn. ‘Een maand later bevond ik mij in een mokoro, een traditioneel Botswaans bootje.’ Op trail met een groep voor hem op dat moment nog onbekende deelnemers, twee facilitators en twee lokale Zuid Afrikaanse gidsen.

Met de trail kwamen ook de inzichten, hierbij begeleid door de twee facilitators van FNL. ‘Twee prachtige wijze kerels’. “Ik leerde tijdens de trail weer te voelen en met mezelf in verbinding te staan. En ook hoe belangrijk het is om stil te staan en rust pakken; er ontstond een overheersend gevoel dat alles zich in het ‘nu’ afspeelt, niet morgen.”

“Botswana was magisch en zo anders dan de safari die hij wel eens eerder had gedaan. ‘De prachtige moerasachtige rivierdelta. De puurheid van de natuur, maar ook het gevoel van opgaan in het geheel en het besef daar een onderdeel van te zijn. Het voelde bijna metafysisch dat ik mijzelf onderdeel zag van de natuur. Al mijn zintuigen, lichamelijk en emotioneel stonden open.”

Iedere dag vaar je met de mokoro’s, soms is het weids maar vaak zijn er stukken waar het ultra smal is. “Daar ritselt van alles en dat kan best spannend aanvoelen. Een wereld van dieren zoals olifanten en nijlpaarden ontvouwt zich gaandeweg tussen het riet’. Het ritmisch peddelen van de lokale gidsen en alles wat je daar ziet op het water maakte een onuitwisbare indruk op Victor. ‘Het geheel had voor mij wel iets sprookjesachtig.”

Er waren meerdere impactvolle momenten voor Victor tijdens de trail. “Een van die momenten die mij sterk is bijgebleven was de opdracht om een brief te sturen aan het kleine jongetje van zes dat ikzelf eens was. De essentie van die brief was dat ik mijn kleine ik zei dat hij om zich heen moest kijken en mocht genieten van de klim op weg naar de top van de berg en dat hij niet alleen naar boven hoefde te kijken.”

“In eerste instantie kwam ik terug met idee dat ik een nieuwe dimensie van mijzelf had ontdekt. Een kant van mijzelf die minder goed zichtbaar was. Voor mezelf en voor anderen. Later realiseerde ik mij dat die kant er altijd is maar dat ik mij soms bewust moet zijn om die kant aan te zetten.”

Na een paar weken besefte Victor dat hij het meer moet verankeren. “Ik neem nu meer rust om in het moment te zijn; ben mij hierdoor meer bewust van het nu. Ik merk nu ook dat het daardoor makkelijker is om écht verbinding te maken met mezelf en met anderen; het is meer geïnternaliseerd.”

Het is echter nooit af voor Victor. “Je moet het wel blijven voeden. Het is niet automatisch daar. Ik denk dat ik over een jaar of twee maar weer eens op trail ga.”