John Boon – Akagerapark, Rwanda

John Boon is directeur groot aandeelhouder van meerdere ondernemingen op het gebied van detacheren en payroll. Hij is vader van een biologische zoon en een dochter die hij als van zichzelf beschouwt. Ondernemen is zijn passie. Hij vindt het heerlijk om met problemen te worden geconfronteerd en die op te lossen. Enkele jaren geleden ging John op trail naar het Akagera Park in Rwanda.

“Via een commissaris van mijn bedrijf, Maarten van Dijk, werd ik geattendeerd op een wilderness trail naar Rwanda die hij begeleidde. Ik was rond de 50, mijn leven draaide om hard werken en ik had een serieus bedrijf opgebouwd. Maar een gevoel sluimerde dat ik eigenlijk niets had opgebouwd wat er echt toe doet. Ik zag mezelf diep van binnen als een matige vader en partner.”

De vraag waar John mee op trail ging was: “Wat vind ík nou echt belangrijk in het leven? Niet wat andere mensen vinden.’ Het betrof een trail met alleen mannen. ‘Het mooie voor mij was dat het allemaal kerels waren in ongeveer dezelfde levensfase die allemaal het gevoel kennen eindverantwoordelijkheid te dragen. Ik noem dat ook wel het gevoel van zakelijke eenzaamheid, je wordt geacht sterk te zijn, richting te geven en stabiel te zijn”.

John werd getroffen door de dualiteit van Rwanda. Het is een prachtig land maar ook een land met een rauw oorlogsverleden. De schoonheid van de natuur raakte hem. “Je ervaart je eigen nietigheid en het maakte mij bescheiden. Ik vond het zo ongelofelijk mooi, het kwam echt binnen.”

De trail leidt langs een soort heuvelrug die je afloopt. Je slaapt in de open lucht. “Tijdens de ‘night watch’ kreeg ik echte inzichten en ervaarde ik meditatieve momenten. Er is geen tijd meer. Geen horloge, geen telefoon. We wisten niet hoe laat het was en dat was heerlijk.”

De gesprekken met de andere mannen zijn John tot de dag van vandaag bijgebleven. “Je raakt met elkaar in gesprek, met iedereen had ik verschillende gesprekken die geleidelijk aan steeds dieper werden, het thema verschilde per gesprekspartner. Ik kreeg wat ik zocht: openheid over onzekerheid en onderlinge kwetsbaarheid. Daar ben ik zo gigantisch in gegroeid”.

De lokale gids Brenden maakte diepe indruk op John. “Het is je haast niet voor te stellen dat er mensen zijn zoals hij. Compromisloos ten aanzien van zijn opvattingen. Deze man had oog voor de kleine verborgen schoonheid in de overweldigende natuur, zoals een kleine orchidee.”

Het besef ontstond dat vriendschappen met mannen wel degelijk mogelijk zijn. “Ik kende dat niet. Ik werkte altijd hard en investeerde niet in relaties. Typische mannendingen heb ik sowieso niks mee.”

Een onvergetelijk moment was de laatste avond, waarbij iedereen elkaar teruggeeft wat hij in de ander waardeert. “Daar zat absoluut een rode draad in. Wat ik terugkreeg is dat ik sterk ben zonder stoer te doen. En dat ik tot mijn teennagels betrokken ben bij mijn kinderen.”

Na de trail ging het roer om voor John. ‘Mijn relatie heb ik beëindigd. Ik ben veel bewuster gaan werken. Niet meer vanuit mijn oorspronkelijke calvinistische inslag dat de baas het hardste werkt. Ik kan dat ook vasthouden. Het voelt als een soort van wakker worden. Het schuldgevoel als ik eens niets doe is er niet meer. Ik ben veel authentieker in plaats van gewenst gedrag te vertonen.’

Zijn kinderen zijn alles voor hem. ‘Ik ben actief gaan investeren in de relatie met mijn kinderen. Mijn zachte kant was niet gecultiveerd. Daar hing verantwoording mee samen.’

Uit de groep van mannen zijn ook mooie vriendschappen ontstaan. ‘Doordat ik me daarna daar meer voor heb opengesteld zijn ook bestaande vriendschappen verdiept, mijn gesprekken met mijn beste vriend zijn – nadat hij ook op trail is gegaan – enorm verdiept.’

Dat de trail zoveel positieve impact heeft gehad had hij niet verwacht. ‘Het was een aaneenschakeling van emoties. Het vulde mij op een manier met wat normaal in drie of vier jaar gebeurt. En ik heb geleerd hulp te vragen. Hulp te krijgen en te ontvangen zonder dat daar ook maar enige waarde aan wordt gehangen. Wat een ervaring.